Inntrykk dei siste dagane

Det er så mykje som sviv rundt i både hjarta og hjerne i desse dagane. Det er tårer. Det er tankar. det er tomt. Det byrjar å få liv igjen.

Drog til byen for å bli med på minnemarkeringa. Trengte folk. Tok ikkje med fotoapparatet, men hadde heldigvis mobilen. Det var sterkt å vere saman med nærmare 80.000. Roser og faklar.
Skulle tatt av mengden, men måtte bare vere der akkurat då. Desse tok eg etter toget:
Roser kasta ut på Breiavatnet.

Breivatnet. Ut på kvelden var det levande lys langs heile vatnet


Domkyrkjeplassen kl 22.
 I dag drog eg ned igjen. Det var ikkje lett å få tak i roser. Men heldigvis begynte dei å få inn litt. Med 3 røde, vandra eg til domkyrkja. Folk stod stille, kviskra. Av og til eit høgt spørsmål frå eit barn. Kloke spørsmål.
Eg la ned rosene og fotograferte litt.





På veg inn i domkyrkja for å skrive i kondolanseprotokollen, såg eg dette og måtte puste ekstra:

"Kjære Marianne. Hvil i fred. Hilsen farmor"

Inne i kyrkja blei eg overraska over at det var kø. Ei stille kø. Og vandrande stille rundt i kyrkjerommet for å tenne lys, for å setje seg ned: ungdommar, gamle... Stille.

Å kome ut og sjå at Statsraaden hadde tatt seg ein tur til byen, var kjekt. I morgon startra Tall ships Race festen. Er litt godt det òg.
Det rare er at til og med rundt skipa går folk stillare enn vanleg. Dei snakkar rolegare.