Leselukke - bokbloggen min

Suzanne Brøgger sette ein støkkar i dette 19 år gamle gudsordet frå landet då ho som lesehest fann boka  Creme Fraiche i 1979/1980.   Forfattaren storma inn i verda mi med ei forteljing om ei kvinne med store draumar og vågale handlingar. Her drøymte ikkje bare. Her var det venskap, svik, erotikk og leiting etter lykke. Nesten i det meste laget for denne unge kvinna. Brøgger skreiv annleis. Det var ikkje ein roman og heller ikkje direkte sjølbiografi. Det var fascinerande. Og det var altså litt nifst at nokon levde slik.  I dag er det mange som skriv med tydeleg utgangspunkt i eige liv, men den måten å utlevere seg på var ikkje kvardagskost då dei første bøkene hennar kom ut på 1970-talet. I februar 2020 var eg på Sølvberget i Stavanger og lytta til samtalen mellom Suzanne Brøgger og Alf van der Hagen om den siste boka. Det blei ein inspirerande kveld der dei var innom så mykje spennande at eg bare måtte kjøpe boka og lese meir. For å starte med formatet. Alf van der Hagen kan kunsten

Dette er ikkje ein tekst om ei bok, men tankar rundt fleire. Temaet er barndom.   Barndommen tar vi med oss. Kanskje dei åra som pregar oss aller mest. Alle har vi vore barn og alle har vi med oss sigrar og nederlag frå barndommen. Nokre har opplevd det som ei tid der dei blei sterke og klar for livet, andre ei tid full av kjensla av nederlag. Noko dei sloss med kvar dag framleis. Det rare er at dei same opplevingane kan vere siger og nederlag. Det du kjente at gjorde deg sterk, gjorde søster di meir sår. Det som var stor smerte for deg, var bare eit lite blaff for bror din. Vi manglar skalet. Alt treff rett inn i sjel og sinn. Nokre seier dei hugsar ingenting. Andre hugsar altfor mykje. Nokre kan aldri tilgje, andre vel å leggje barndommen bak seg og gå vidare. Vi har så mange måtar å overleve desse viktigaste åra på. Og ingen av oss er like.  Det er studier om eldstebarnet og ansvarskjensla. Om han i midten som må slåss både oppover og nedover. Om attpåklatten som blir forkjæla. Om..