Leselukke - bokbloggen min

Bjørn Eidsvåg er frå Sauda, har fått bedehuset og kristendommen inn med morsmjølka. Her har han det godt. Dei vaksne har mykje omsorg. Han trives der. men så kjem ungdomstida, popmusikken og spørsmåla. Då er det ikkje like lett å vere ein del av bedehusmiljøet. Folkets hus freista... Bjørn vel å studere teologi, praktiserer på Lier psykiatriske sjukehus, men blir meir og meir rockepresten. Ein tittel han ikkje liker. Men å arbeide med musikk trives han med. Trua grublar han over. Kva trur eg på? Kan eg stå for dette? Eg opplever han som ein mann som kanskje mest av alt kunne tenkt seg å slutta å tru, men så vil liksom ikkje trua sleppe taket i han. Altså måtte han ta tak i ka det er han trur på og ka det er han kan stå for. Han er fascinert over opprøraren Jesus. Av han som seier at kjærleiken er størst. Større enn oss. Tru er engasjement og tillit. Av og til verkar det som om songtekstane har tak i hjarta hans, medan han sjølv rotar rundt i hjernen på leit etter trua. Tekstane

Eg greier ikkje å la det vere. Eg må bare rydde tid kvar gong eg oppdagar ei bok av Peter May. Eg trives i krimuniverset hans. Denne gongen er det frå Canada. Sime Mackenzie er kriminaletterforskar i Montreal. Slekta han kjem frå, er innvandrarar frå Hebridane. Han er difor tospråkleg i eit fransktalande område. Dette er hovudgrunnen til at han får bli  med til Entry Island for å etterforske eit brutalt drap. Denne øya er engelsktalande, då folket herifrå kjem frå Skottland/Hebridane. Dei andre etterforskarane er franskspråklege. Enka etter den drepte, verkar så kjent for Sime, men han er sikker på at han aldri har møtt henne før... Denne gongen skal vi i tillegg til å løyse ei krimgåte, gå bakover i historia. Vi får glimt frå utrenskinga som skjedde på Hebridane på 17-1800-talet. Det var nesten ei like sterk historie som sjølve krimhistoria. Eg visste ingenting om Highland Clearances . Boka var ei ekte Peter May bok og eg storkoste meg som alltid. Og lærte altså noko nytt.

Karsten Alnæs, forfattar og agnostikar, og Notto R. Thelle, teolog, skriv brev til kvarandre. Dei startar i 2013 og sluttar i 2015. Tema er likningane i Bibelen. Tekstane seier mykje om kva eit menneske er, ønskjer og kan vere. Kva tenkjer ein agnostikar og ein teolog om dei same tekstane? Det viser seg at tekstane rører ved noko i begge to og brevvekslinga er innom historie, litteratur, kunst, filosofi og psykologi. Eg fekk tips om forfattarar eg må sjå nærmare på og tekstar eg hadde, men som var borte frå minnet mitt. Bokbunka blei ikkje mindre. Buddhisme, Thomasevangeliet, Bjørneboe, Wergeland, Duun.. Og så måtte eg kikke ekstra på van Gogh. Mellom anna Eg brukte tid på boka. Måtte tenke mellom breva. Likte brevforma. Gav meg tid til å gruble før eg las det den andre hadde tenkt etter forrige brev. Lignelsene var en del av Jesu liv og ble til i møte med mennesker Lazarus - lasaron - lasarett Samaritan - våge å hjelpe den som samfunnet har stengt ute. Sonen som kom

Det starta som deja vu. Eg var ungdomsskolelærar og var utsett for det eg kalla grønnemenn-stilar. Det var alle dei ville gutehistoriane der det dukka opp romvesen både her og der. Men dette var jo i 2019 og stilbunkene var forlengst levert tilbake til eigarane. Eg har ikkje tid til denne galskapen, tenkte eg. Men så var forfattaren, Arild Abrahamsen, mannen som skreiv filmmeldingar i Aftenbladet som eg bare las for å sjekke om han likte filmen (for då likte eg han sikkert ikkje). Etterkvart gjekk det opp for meg at eg las dei for å le, riste litt på topplokket i håp om å forstå halvparten av det som stod der. Aftenbladet sine filmkommentarar er ikkje det same etter at Abrahamsen slutta. Eg er altfor einig med dei. Men eg ser jo stort sett bare filmar eg har sett før, så eg treng jo ikkje nokon som fortel meg om nye. Men ordkunst. Heldigvis har ikkje facebook pensjonsalder så eg får riste på hovudet, le, nikke og vere ueinig med ordkunstnaren kvar dag. Altså, etter eit par veker

Audur A. Olafsdottir fekk Nordisk litteraturpris for boka Arr . Den har eg lese og fryda meg stort over. Les gjerne blogginnlegget om boka. Eg begynte på Stiklingen med høge forventningar. Og blei bittelitt skuffa. Heilt til eg såg at det var fleire år mellom desse bøkene og at Stiklingen er frå 2007. Hadde eg lese denne først, ja då hadde eg jubla. Det er bare det at Arr og hovudpersonen Jonas hadde fått ein ekstra plass i hjarta. Stiklingen heiter Afleggjarinn på islandsk. Det hadde vore like godt på norsk. Men no gløymer eg Jonas i Arr og blir kjent med Lobbi som elskar roser og drivhuset til mora. Han tar med seg tre sjeldne rosestiklingar frå hagen og reiser til eit søreuropeisk kloster. Her har han lese at dei har ein fantastisk rosehage. Det viser seg at hagen er ein skugge av seg sjølv, men Lobbi ser rosene og har grønne fingrar så sakte skjer det under i hagen og  munkane løfter blikket frå bøkene. I tillegg til han som finn det meste av vegleiing i livet i gamle fil

Lesegruppa vår les bøker som ikkje er så lett tilgjengelege frå godstolen heime, men som kan bli det når vi er saman om boka. Litt på den måten som NRK P2 Salongen no er i gang med om akkurat dei same bøkene. Viss du ikkje alt er i gang:  Les og storkos deg saman med podkasten "Familien Karamasov". Vår måte å gjer det på, er å ha leseoppdrag (ikkje for lange) mellom kvar samling og så samtale om det vi har lese når vi samlast ca 1 gong pr månad. MEN det viktigaste er at etter vi har oppsummert og samtalt så les vi HØGT for kvarandre frå boka. Det er altså ei blanding mellom heimelekse og felles høgtlesing vidare i boka. No har vi stønna over hysteriske kvinner, kranglefantar, drukkenboltar, hykleri...    Vi har møtt storinkvisitoren og grubla over ka ansvar mennesket har når det har full fridom. Dette har eg skrive om i eit tidlegare blogginnlegg. Storinkvisitoren. Kva skal mennesket med fridom ?  Ivan har sloss med djevelen. Det i seg sjølv er ganske fascinerande for

Eg hadde eigentleg tenkt å vente til eg var ferdig med den tjukke boka eg holdt på å lese, men så var Dag Solstad i alle aviser. Intervjuer og bokmeldingar. Eg måtte bare. Med ein gong. Tredje, og siste, roman om Bjørn Hansen. Altså finst det to bøker om Bjørn Hansen frå før. Dei har òg tal i tittelen: Ellevte roman, bok atten  (1992)og 17.roman (2009) . Romanfiguren og Dag Solstad har fulgt kvarandre i alder. Bøkene har ikkje gått ut på dato, så les dei (om igjen). Det går å lese denne aleine. I 2018 er Bjørn Hansen 77 år. Han bur i ein liten leilegheit på Grønland i Oslo. Veggene er fulle av bøker, systematisk ordna. Solstad skildrar godt det som fyller dagen til denne einebuaren som meir eller mindre har meldt seg ut av samfunnet. Bj. Hansen som han kallar seg no, lever meir blant dei døde enn dei levande. Han tenkjer seg at han står på denne sida av Perleporten og fører lange samtalar med faren, med mora og andre kjente. Korleis vil det bli etter døden? Det som vi ikkje ve

  Det kunne vært annerledes. Det kunne alltid vært annerledes. Men hvem hadde jeg vært om jeg ikke hadde en medfødt muskelsykdom? Det finnes levd liv og ulevd liv, og det levde rommer det ulevde slik vannet rommer en luftboble. Jan Grue har skrive mange bøker, men førebels har eg bare lese ei: "Jeg lever et liv som ligner deres". Den boka snakka han om på Kapittel 19  i Stavanger i dag. Samtalepartnar var Karin Haugen frå Klassekampen. Eg las boka i sommar og likte ho svært godt. Han er dyktig til å flette saman teoretisk stoff om kropp og det å leve med kroppen sin.  Det blei i samtalen samanlikna med "Tung tids tale" av Olaug Nilssen. Nilssen var så mykje sintare mot systemet, men så var jo ho mor som Jan Grue sa. Han hadde vakse opp med dette og foreldra hadde kjempa. Men det rare er at ein ikkje skal vere blid og glad når ein treng hjelp. Du skal krype litt ellers fortener du det ikkje. Hjelpa skal kjennast som om den er på nåde. Du er til bry. Du er nok

Denne boka har eg begynt på eit par gonger, men tenkt at eg ikkje orkar historiar om kvinner som sit igjen etter at mennene går. Men så var det jo Ferrante då. Ho vil garantert noko meir enn å skildre ei vanleg "eg-er-forlatt-stakkars-meg"-historie. Og det var akkurat det ho gjorde. Skreiv så det svei. Svikne dagar er bok nr 2 frå Elena Ferrante , denne hemmelege forfattaren frå Napoli. Temaet er velkjent. 38 år gamle Olga blir forlaten av mannen sin etter 12 års ekteskap. Han har funne seg ei yngre kvinne. Han går ut døra og ho sit att med 2 ungar og hunden. Ikkje har ho jobb for dei har satsa på karriera hans og nokon må ta seg av ungar, hus og rekningar. Olga og mannen har alltid diskutert dempa. Ho har aldri brukt sinnet sitt. Men no raknar det. Ho er sjalu. Ho er rasande på alt og alle. Ho fornedrar seg sjølv. Ho sloss. Venene trekk seg unna. Ho mistar grepet på livet og med seg i fallet drar ho to ungar og hunden. Det var til tider vondt å lese. Kvar setning sv

Kan vi i lengda leve i to verder? Den verkelege og den vi drøymer oss vekk i? Gjer denne todelinga at vi ikkje er tilstades i det livet vi kunne ha levd? Og korleis hadde livet blitt om eg tok eit anna val, om noko anna hadde skjedd? Ville eg blitt ein heilt annan? Vi møter ein vanleg familie med mor, far og tre barn. Marty, Liz og Jules. Brått blir alt endra. Foreldra døyr i ei trafikkulukke og ungane hamnar på internatskole. Her har dei kvar for seg nok med å finne sin eigen veg ut av sorga og leite etter fotfeste til framtida. Jules som er minstemann, kjenner seg svikta av søskena og han går frå å vere den eplekjekke, vågale guten, til å bli redd og inneslutta. På skolen møter han den mystiske Alva. Ho har òg ting i livet å slite med, men fortel svært lite. Venskapet dei i mellom er sterkt, men dei sviktar kvarandre på ulike vis i redsle for å såre seg sjølv. Dei mistar kvarandre etter vidaregåande, men for Jules er ho den store kjærleiken han drøymer om. Jules, som er hovud

Kva er det med desse islendingane? Dei er ca 340.000, bur på ei ustabil øy med jordskjelv og vulkanutbrot. Det er lange, mørke vintrar og korte, men lyse somrar. Her les dei bøker om dei bur langt frå folk og er like tause som fjella rundt seg. Mødre sender diktbøker til tenåringssøner. Koner kastar bøker etter ektemenn. Ektepar les høgt for kvarandre. Det blir sitert både frå dikt og romanar for å få sagt det ein eigentleg prøver å seie. Er det alt dette som gjer at det stadig dukkar opp spennande diktarar frå denne øya ute i havet? Det er mykje brunst og brennevin for å overleve i mørkret, men det er ikkje nok. Det må ord og himmel til. Eg har endeleg oppdaga Jón Kalman Stefánsson og er blitt oppslukt. For ei skriveglede! For nokre formuleringar! For ein forteljarkunst! Eg har lyst til å sitere og sitere frå boka. Her er så mange skattar å samle på. Boka startar med at Sigvaldi ramlar ned frå ein stige. Han er husmålar i Stavanger. Medan han ligg der på bakken, byrjar han å t

Notto Thelle er ein klok mann eg gjerne lyttar til. Boka Stillheten og skriket kom ut i år. Det er ei lita bok sjølv om ho er på 230 sider. Formatet gjer at ho er lett å ta med seg i veska. Lett å plukke opp, lese litt og tenkje meir. I starten av boka viser han til den stoiske keisaren og filosofen Marcus Aurelius  (121-180 e.Kr) som skreiv den vesle boka Meditationes (Stille ettertanker). På norsk har boka fått tittelen Til meg selv. Den stille ettertanken er det han søker. Vi startar livet med eit skrik. Stilla og suset frå mor sin mage er over. Mellom skriket og stilla leitar vi resten av livet etter ord og tankar. Vi snakkar, lyttar. Kanskje den verkelege samtalen byrjar når siste ordet er sagt? Kan vi lære oss å fornemme lyden av ei harpe utan strengar? Har det moderne livet tatt frå oss stilla og ettertanken? Hiv vi oss over mobilen straks det er ein pause? Greier vi å lese konsentrert over lang tid utan å la oss forstyrre? Kor lenge kan eg sjå på fjorden og la tankane van

Mustafa Can si fortelling om mor har eg hatt i CD-hylla mi i mange år. Det var liksom aldri tid for akkurat den boka. Men i sommar kraup ho fram, 11 år etter at ho kom ut på norsk. Lange bilturar og lydbøker er ein god kombinasjon. Vi møter forfattaren Mustafa Can som sit på dødsleiet til mor Güllü. Kven var ho eigentleg denne kvinna som hadde fødd 15 barn og mista 7 av dei? Korleis hadde ho det i eit land der ho ikkje kunne språket og kulturen? Mor Güllü er fødd i Kurdistan, blir mor tidleg og lever eit fattig bondekoneliv på den kurdiske landsbygda. Med håp om ei betre framtid, blir faren arbeidsinnvandrar i Sverige. Her arbeider han doble skift som reinhaldar for å få nok til å leve og til å sende til storfamilien i Kurdistan. Etterkvart bestemmer han seg for å hente kone og barn til Sverige. Han greier ikkje leve utan dei, men det er bare for nokre år. Dei skal tilbake til landsbygda. Det er der dei skal bli gamle og døy. På 1970-talet kjem dei. Mustafa er 6-7 år og han og søsk

 Det er lenge sidan eg har gått rundt med ei bok i veska utan å ville lese. Bare fordi det å lese betyr at slutten nærmar seg og eg vil ikkje at det skal ta slutt. Eg vil vere saman med gutten, med kvinnene og i det tøffe samfunnet. I den første boka, Himmelrike og helvete, møter vi Bardur, gutten, Andrea og Petur, ein hardt arbeidande leiar for eit fiskelag. Mannfolka drar ut på fiske. Vêret er ikkje heilt lovande, men dei satsar på å greie det før uvêret tar over. Mellom dei og det kalde, urolege havet er det bare eit tynt skal, den opne båten. Maskinen er menneskekraft og seglet. Ingen av dei kan svømme. Det er å ikkje stole på Gud å lære seg slikt. Bardur var så opptatt av å lære deler av eit dikt av Milton at han gløymer skinnskjortelen. Plagget som held kulde og regn ute. Bardur og gutten skimter iblant en flokk foran seg og passer på at avstanden trekkes ut istedenfor sammen, det er de to som er på tur sammen, best slik, så mye som trengs å sies som bare er tiltenkt de t

Direkte frå Sør-Korea til Island. Det går fort å forflytte seg i når ein har bøker. Jón Kalman Stefánsson er ein ny forfattar for meg. Boka Sommerlys og så kommer natten er gjennombrotsboka. Ho kom ut i 2005. Eg må innrømme at det var ein overgang frå Han Kang med sine knappe setningar fulle av tolking, til overfloden hjå Stefánsson. Men eg kom meg fort inn i forma. Han var som mange av oss når vi fortel; vi blir så ivrige at det blir mange sløyfer på forteljinga. Det hendte eg ville markere eit godt uttrykk, men rota meg ofte bort. Nå hadde vi nesten skrevet at den lille byens egenart ligger i at den ikke har noen egenart, men det er visst ikke helt riktig. Det finnes utvilsomt andre steder der de fleste husene er yngre enn nitti år gamle, en plass der man ikke kan rose seg av å ha noen navngjeten enkeltperson, ingen som har utmerket seg innen idrett, politikk, finans, dikterkunst, forbrytelse. Én ting ser det ut til at vi har fremfor andre små plasser - det finnes ingen kirk

Det er bøker som magen forstår og hjernen framleis grublar over. Han Kang har skrive ei slik bok. Vegetarianeren   sit fast inni meg og eg blir ikkje ferdig med ka den eigentleg handla om. Boka startar med at verdas kjedelegaste kone blir vegetarianar. Eller rettare sagt ei heilt gjennomsnittleg kone blir vegetarianar. Før hun ble vegetarianer, hadde jeg aldri tenkt på min kone som bemerkelsesverdig Her hadde mannen gifta seg med henne, ikkje fordi han hadde vore særleg tiltrekt av henne, men han fann eigentleg ikkje særlege manglar. Men så har ho altså ein draum og kastar alt kjøt. Yeong-hye vil ikkje ete det meir. Etter kvart byrjar ho å oppføre seg meir og meir utanfor den aksepterte norma. Ho vil ikkje ha sex med mannen. Han voldtar henne. Ho er ikkje lenger den gode kone som foreldra har oppdratt henne til. Ho blir meir og meir ekstrem i veremåten. Jeg visste ingenting om denne kvinnen. Jeg visste virkelig ingenting. Det var tanken som plutselig falt meg inn.  Boka er del

"Jeg går rundt og prater inni meg hele tida, skjønner du," sa han. Først tenker jeg A og så B, og da blir det så klart C, men så kommer jeg plutselig på D, og da føles det bare naturlig å begynne med "men asså". Endeleg tilbake i Japan. Hiromi Kawakami har eg lese ei bok av før. Dette skreiv eg på facebook i gruppa Eseløret i 2015 om "Merkelig vær i Tokyo": Eg las i Aftenbladet om ei bok eg kjente eg måtte lese. Japanske forfattarar (dei få eg har lese) skriv så annleis enn vestlege. Fascinerande. Og MERKELEG VÆR I TOKYO. av Hiromi Kawakami svikta ikkje Dette er ei sakte historie om einsemd og om kjærleik. Eg blei glad i frøken Tsukiko og Sensei og skulle ønskt at historia var på fleire sider. I år kom det ei ny bok av Hiromi Kawakami på norsk. Tema er det same. Einsemd. I "Herr Nakanos forretning for avlagte gjenstander" finn vi eigaren Nakano. Han er dyktig til å prute, har dametekke og har både kone og elskerinne å halde orden på. S

Etter våte, nifse og frydefulle stunder på Hebridane saman med Fin Macleod, drog eg til Frankrike. Eg blei fort fascinert av Enzo Macleoad. Forfattaren av begge seriane er Peter May . Enzo er tidleg i femtiåra. Han er halvt skotsk og halvt italiensk. Skilt i Skotland og enkemann i Frankrike. Har ei dotter frå første ekteskap og han har vore aleinefar for dotter nr 2. Enzo er ein mann å bli glad i. Han er einsam, skarp, vinelskar, kokk, sjarmør... Er det rart han lurer seg inn i hjarta mitt saman med hestehalen, Waarderburg syndrom og whiskyen. Førebels er det bare bok nr 1 i Enzofilene som er på norsk. Eg har skrive om Ualminneleg mennesker tidlegare. Trykk på tittelen og du kjem til bloggartikkelen. Enzo bur i Cahor i sørvest Frankrike. Han inngår eit veddemål med nokre vener om at moderne teknologi kan løyse krimgåter som ein ikkje greidde å løyse før. Veddemålet går ut på å løyse dei kalde sakene (Cold cases) som journalisten Roger Raffin har gitt ut ei bok om. I bok

Dette er ei bok som kom til meg i ein samtale om mykje og mangt. Vi hadde snakka om tru, om trange rom, om å lytte, om å vere open og undrande. Det er så mykje mellom himmel og jord. Har du lese Notto Thelle si bok? Les. Eg veit når dette kloke mennesket meiner alvor. Boka hamna øvst på lista. Eg sleit litt med å få tak i boka, men Ark har eit godt tilbod. På nettet fann eg at dei hadde ei bok igjen i Østfoldhallane. Etter nokre dagar var ho ikkje lenger der, men her vest i verda. Eg har nokre gonger lytta til Notto Thelle og han har fått meg til å undre meg over alt eg ikkje veit om austlege religionar. Og til å lytte på røysta. Det er noko stille, lyttande og undrande over han. Samstundes som ein kjenner at han har halde på sin første kjærleik, Jesus. Etter bøker om vandringar i grenselandet mellom aust og vest, kom altså boka om hovudpersonen i kristendommen i 2009. No ti år etter var det kanskje på tide at eg oppdaga boka. Framsida. Eg startar med den. Det er eit fumie .

I lesegruppa les vi Brødrene Karamasov av Fjodor M. Dostojevskij for tida. Denne veka har vi lese Ivan sitt poem. " Legenden om Storinkvisitoren " (lenka er til Nasjonalbiblioteket. Brødrene Karamasov er omsett av Olaf Broch. Legenden startar på s 271). Tenkte det var greit med ei lenke i tilfelle de ikkje hadde boka i heimen. Den nyaste utgåva er omsett av Geir Kjetsaa. Men den er ikkje klar for fri nedlasting frå Nasjonalbiblioteket enno. For dei som leitar fram i bokhylla: Teksten er kapittel 5 i fjerde del. For å oppsummere det eg har lese både i Brødrene Karamasov, i andre bøker og sortere litt eigne tankar, skriv eg ned det som surrar rundt akkurat no. Og 1.mai er kanskje ikkje den dummaste dagen å skrive om det frie mennesket på? To av brødrene Karamasov, Ivan og Aljosja, samtalar om Gud, om å akseptere han for så å avvise han. Om det vonde i verda. Kor er Gud i alt dette? Ivan ser på seg som ateist. Aljosja er munk. Så fortel Ivan legenden om storinkvisitoren.

Eg er midt i eit par andre leseprosjekt, men dei måtte setjast på pause for i postkassa låg Svein F. Hestvaag si ferskaste bok om detektivbestefaren Rudolf Odden. Fem år sidan forrige bok om Hestvaags alter ego. Ka har han rota seg opp i denne gongen? Vi hamnar fort inn i dyrevern- og miljødebatten. Her står grupper mot kvarandre. Pelsbønder og miljøaktivistar. Kven skal politikarane støtte? Ein politikar blir slått ned, ein annan påkjørt. Ordføraren skal gifte seg med ein oljeriking. Mink er på rømmen. Og alt ser ut til å bli oppklart lenge før boka er halvvegs avgarde.  Men så får historia ei ny dreiing. Det var ikkje så enkelt likevel. Det ligg noko anna bak. Odden vil vidare og det blir farlegare. Som alltid hamnar Odden borti ei kvinne som han lar seg sjarmere av. Denne gongen er det avisredaktøren i lokalavisa. Saman med henne og bandkompisen prøver han å finne svar på spørsmåla som dukkar opp undervegs. Barnebarna, Selma og Salve, dukkar stadig opp og har sitt sidebli

Tor Åge Bringsværd er etter kvart blitt ein eldre herre og no nyttar han sjansen til å fortelje oss om korleis det er å bli gamal. The day will come in your life, it will almost certainly come, when the voice of God will thunder at you from a cloud: 'From this day forth thou shalt not be able to put on thine own socks.' (J.Mortimer) Dette er tekstar om store og små bekymringar i dagleglivet til ein eldre mann. Til dømes den dagen han oppdaga at han var blitt gamal. Då kroppen tok kontroll over viljen. Då han mista interesse for så mykje, fotballen, lystlesing. No les han ikkje for at det er moro, men for at det er nyttig for noko han er opptatt av. Verdsproblema får ungdommen ta seg av. Men å sitje i sola og filosofere, det må til sjølv om det er ungdommen som skal løyse problema. Ingen kan gå seg vill i tiden. Men sitte fast, det kan vi. Sitte fast og ikke komme en time verken frem eller tilbake. Ingen vet hvor limet kommer fra. Men det kommer. Det kommer til oss alle.

Her blir ein verdskjent vinskribent funnen drept og lagra i vin. Vi får med oss fermentering, druehausting, ståltankar og tretankar. Vin med fylde. Fruktig vin. Vin med snerp. Vin eg opppdaga at polet hadde på bestilling til mange tusen. Kvifor ville nokon ta livet av vinskribenten på denne måten? Og var det han hadde skrive farleg for vinprodusentane? Men kva skjedde med Gil Petty? Den tidlegare kriminaletterforskaren, no biologiprofessoren Enzo Macleod, har inngått eit veddemål om å løyse fleire krimgåter (cold case) og no er det saka om vinkjennaren Petty. Denne gongen får han politiet med på laget, men vel sine eigne metodar. I bok 1 måtte han jobbe med politiet som motpart. Enzo drar til Gaillac og oppdagar fort at det er fleire som ikkje har lyst til at han skal rote i denne saka. Det er fleire som har grunnar for å ville bli kvitt Petty. Særleg vinbønder som er redd for kvaliteten. Alle visste at gav han vinen høg karakter så steig prisen og låg karakter kunne føre til k

Peter May. For meg Hebridane, vind, bølger og mord. No vil han ha meg til Frankrike og treffe Enzo, ein skotsk kriminaletterforskar som no er lærar ved eit universitet i Frankrike. Han bur i Cahor, er enkemann og har oppdradd dottera Sophie aleine. I tillegg har han ei dotter frå første ekteskap. Ho er vaksen og bur i Paris, men vil ikkje ha noko med faren å gjere. Ho har ikkje tilgitt han at han reiste frå dei då ho var barn. Enzo har inngått eit veddemål. Han skal greie å løyse sju av Frankrike sine uløyste krimgåter. Roger Raffin, ein journalist i Paris, har skrive bok om desse. Enzo tar kontakt med journalisten og får hjelp av han mot at journalisten skal få skrive om det han finn ut, først. Det blir ei spennande reise ned i katakombene i Paris, til universitet for eliten, til nye deler av Frankrike. Nicole, ein av studentane til Enzo, blir litt tilfeldig samarbeidspartnaren. Vi møter både tida før og midt i den digitale revolusjonen. Kven drepte den svært intelligente, men ò

I februar lytta eg til ein samtale mellom Tore Kvæven og Harald Birkevold på Sølvberget i Stavanger.  Eg hadde ikkje lese den første boka til Kvæven, men var nysgjerrig på denne læraren og sauebonden frå Sirdal så eg bestemte meg for å få med meg denne samtalen. Og det angrar eg ikkje på. Tore Kvæven snakka om kva slags litteratur som opptok han. Jack London og Mikkjel Fønhus var ikkje akkurat ei overrasking, men at han hadde Ajtmatov si bok om Djasmilja som ei av dei store - det overraska. Då vakna eg. Den boka er så var og vakker om kjærleiken og landskapet dei lever i. Den første boka til Kvæven, "Hard er mitt lands lov", hadde fått eit rykte for å vere mannebok. Ka no det er. Kvæven var òg usikker på det, sjølv om mora hadde meint noko av det same då ho las den. Han trudde ikkje denne kunne gå heilt inn i den båsen. Birkevold, journalist i Stavanger Aftenblad, gav tydeleg uttrykk for at han hadde likt begge bøkene og han såg gjerne at det ikkje tok så mange år til nes

Men den som forteller, bør vite forskjellen, selv om han også vet - og det er alle fortellingers innerste kjerne - at ting slett ikke er usanne fordi om de aldri har hendt. Tor Åge Bringsværd har alltid halde fast på at ting ikkje er usant sjølv om det aldri har hendt. Myter og forestillingar kan ha like mykje sanning og innsikt i seg som den sosialrealismen han har protestert mot heile livet. Slik er det framleis. "Når du minst venter det" kallar han for ein fragmentroman. Og kanskje er den det for boka er full av små forteljingar og perler. Alle som lengter hjem, lurer seg selv. For det finnes ikke noe annet hjem enn din egen kropp, den du alltid sleper med deg. Vi er på 1300-talet. Pietro, tenaren til Marco Polo, er blitt ein eldre mann. Han bur no i Yazd, ein persisk ørkenby. Han høyrer ikkje til her, men hamna her tilfeldig. Han er ein uyghur . I Yazd er dei fleste muslimar, men det er ei lita gruppe som tilhøyrer ildfolket. Eit folk han kan søke ly hjå. I denne