Leselukke - bokbloggen min

Det er så mykje som sviv rundt i både hjarta og hjerne i desse dagane. Det er tårer. Det er tankar. det er tomt. Det byrjar å få liv igjen. Drog til byen for å bli med på minnemarkeringa. Trengte folk. Tok ikkje med fotoapparatet, men hadde heldigvis mobilen. Det var sterkt å vere saman med nærmare 80.000. Roser og faklar. Skulle tatt av mengden, men måtte bare vere der akkurat då. Desse tok eg etter toget: Roser kasta ut på Breiavatnet. Breivatnet. Ut på kvelden var det levande lys langs heile vatnet  Domkyrkjeplassen kl 22.  I dag drog eg ned igjen. Det var ikkje lett å få tak i roser. Men heldigvis begynte dei å få inn litt. Med 3 røde, vandra eg til domkyrkja. Folk stod stille, kviskra. Av og til eit høgt spørsmål frå eit barn. Kloke spørsmål. Eg la ned rosene og fotograferte litt. På veg inn i domkyrkja for å skrive i kondolanseprotokollen, såg eg dette og måtte puste ekstra: "Kjære Marianne. Hvil i fred. Hilsen farmor" Inne i kyrkja blei

STRID FOR FRED Ja lat oss strida, og lat oss tru, og byggja med tankar ei bivre-bru til den heilage, høge framtid! Me lever midt i ei villmanns-tid med blinkande knivar og nevestrid; og livet er som ein bloddraum. Men vita skal me og vone visst at ånd må vinna på troll til sist, og vit på de varge villskap. Så lat oss tru og strida som menn! For trui er. som det skrivi stend, den makt som vinner på verdi A. Garborg