Døden, skal vi danse

Til jul fekk eg boka: Døden, skal vi danse? av Per Fugelli og har filosofert saman med Fugelli etter det. Han stiller mange spørsmål om helsevesenet og ka helse er. 
Vi blir med Fugelli gjennom kreftbehandlinga, Gjennom tankane på døden. Tankane rundt effektiviseringa i helsevesenet. Redsla for nærleik pga smitte, samstundes som det ikkje er reint på sjukehusa. Alle legane som ser deg som ein av mange. I løpet av eit år hadde han minst 37 legar som han møtte ca 6 min.... Blir ikkje den sjuke ganske einsam då?

Og ka er no døden? Ka ville livet vore om vi ikkje hadde døden? Gjev døden livet meining?

I intervjuet med Aftenbladet skreiv Fugelli ein resept:

• Bruk salmebøker
• Pass på å synde litt
• Finn deg en flokk
• Godta dine feil
• Husk du skal dø

Ein god resept å ta med seg på vegen. Eg blir sterkt minna om Benny Andersen sine ord når eg les boka:
Vi ved ikke hvem af os
der først vil blive til ingen
eller noget ufatteligt andet
men i dag kan vi nå hinanden
og høre hinandens latter
Det må vi benytte os af
Drik ud
       men langsomt
            opmærksomt
Spar ikke på angst og venlighed.

Boka har ein nydeleg historie om englehår. Om gleda over livet. Og tusen kloke ord om vår effektive verd, der det ikkje har verdi å vere utanfor arbeidslivet. Kvifor ikkje? spør Fugelli.

Det er farlig med et for friskt samfunn. Samfunnshelsen trenger de syke. De syke gjør samfunnet ærligere, klokere og rausere - hvis vi ser dem og godtar dem.

Eg kjenner at den sida av meg som er skeptisk til utviklinga i det norske helsevesen får næring gjennom boka. Vi blir så effektive (og kanskje brukar pengane på feil stader) at vi gløymer at et er menneske som treng omsorg og kjærleik vi skal behandle, ikkje maskinar. Då far hamna på sjukehuset pga hjarta og i sin visdom ville nytte høve å vise dei såret som ikkje vil gro på foten, blei han avvist med at det var ei anna avdeling. Hjarta er hjarta og fot er fot. Eg trudde blodet sirkulerte rundt i heile kroppen, eg....

Eg har liten erfaring med helsevesenet så frisk som eg har vore til no, men det er noko i meg som ikkje stoler heilt på dei. Det er for mange feil, for mange brev mm som forsvinn, for mange detaljar utan å sjå heile mennesket. Er det blitt så effektivt at det bare er rot?
Sånn tenkjer eg altså medan eg les. Eg trur vi treng folk som Fugelli som pasientar. Folk som ser og som har tyngde nok til å seie frå.