Hundene i Thessaloniki

Eg har kjøpt nokre lydbøker i vinter. Godt med tilbod. Det er ekstra kjekt å lytte medan eg kjører. Lydboka: "Hundene i Thessaloniki" av Kjell Askildsen gjev meg til og med røysta til Askildsen. Veldig bra. "Det er forfattaren sjølv som les" som det heiter.

Askildsen får skikkeleg fram det monotone. Sa han. Sa hun. Han får fram dei korte setningane som vi seier til kvarandre. Ord som i seg sjølv ikkje er viktige, men det ligg noko bak. Etterkvart forstår ein kvifor novellesamlinga heiter Hundene i Thessaloniki.

Eg blei fasinert over novellene, men òg trist. Så tomt det kan bli mellom menneske som ein gong hadde noko saman.

Nokre lenkjer om Askildsen og forfattarskapet:

• http://www.litteratursiden.dk/artikler/men-det-var-trods-alt-en-lettelse-faa-svineriet-lidt-paa-afstand-kjell-askildsen-hundene-i-
• http://en.wikipedia.org/wiki/Kjell_Askildsen
• http://www.boktipset.se/bok/hundene-i-thessaloniki