"Å forlate en katt. Hva jeg snakker om når jeg snakker om far" er eit essay. Om barndommen og minner. Var det eigentleg slik han hugsa det?
Far er død. Kvifor hadde han ikkje stilt faren spørsmåla han no undra seg over? Det viser seg at han hugsa feil om mykje. Årstal stemte ikkje. Krigshistoria stemte ikkje. Eller var det ikkje faren som hadde sagt feil, bare sonen som hugsa feil? Kva draumar hadde faren? Kven var han?
Boka startar med at dei syklar til stranda for å kvitte seg med katten. Kvifor hugsar han ikkje. Murakami kviler rundt alt det tilfeldige som skjer og skapar livet slik det blir. Utan alle desse hendingane hadde ikkje han vore han. Vi kjenner igjen tema frå dei andre bøkene.
Murakami er einebarn og foreldra hadde store draumar for han. Ikkje forfattardraumar. Faren var skuffa. Sonen flytta vekk. Fjerna faren frå kvardagen sin i mange år. Og no er faren død.
..da jeg begynte å grave i dette på ordentlig, stod det stadig tydeligere for meg at ingenting er mer enn tilfeldigheter. Når det kommer til stykket, er det bare takket være et slumpetreff at hver av oss eksisterer som det unike individet vi er.
Å reise rundt Mjøsa med mor er ikkje heilt det same som å forlate en katt. Dei snakkar meir saman rundt Mjøsa. Men det er noko sårt i begge. Barndommen som sit fast i kroppen. Og begge er vel verd å lese.
To bøker om barndom, oppvekst, minner og sår fekk meg til å leite fram eit tidlegare blogginnlegg om andre bøkre og samtalar om barndommen. Eg lenkar til Barndom - denne dommen vi alle tar med oss om Suzanne Brøgger, Frans Kafka, prins Charles, Ingmar Bergman, eventyr og slikt.
--
Fofattar: Haruki Murakami
Tittel: Å forlate en katt
Omsett frå japansk av: Ika Kaminka
Illustrert av: Yan Gao
Årstal:2020
Forlag: Pax
Sider: 60