Ein kveld sat eg og såg på eit bokbad på Sølvberget i Stavanger. Harald Birkevold og Andreas Viestad i samtale om mat og Viestad si nye bok om verdshistoria i eit måltid.
Eg blei både svolten og nysgjerrig og kjøpte boka. Og det var kjekk lesing. Eg las om historia til brødet, salt, peppar, vin, ild, sitron og mykje meir.
Viestad tar utgangspunkt i ein middag på ein restaurant i Roma og fortel om det første som kjem på bordet, brødet. Kor kom det frå? Frå starten? Vi er innom brød og nattverd. Konfliktar om ugjæra brød i det heilage måltidet.
Så kjem antipasto. Deretter olje. Den viktige ingrediensen i måltidet. Oliventreet. Smør og olje. Smøret i protestantiske land og olje i katolske.
Kva hadde maten vår vore utan salt og peppar? Når kom det inn i maten vår?
Vin. Og her måtte Viestad til Bibelen igjen. Noa som den første vinbonden.
Noah hadde blitt valgt ut fordi han var den eneste hederlige mannen igjen på jorden, den Gud ønsket at skulle føre menneskeslekten videre, uten de andre menneskenes lyter. Helt lytefri var han dog ikke, viste det seg. Faktisk var han det vi må kunne karakterisere som en skikkelig drukkenbolt. Et lite glass til maten var ikke nok. Noah drakk seg kanakkas og skammet seg over det etterpå. Og da fortsatte han bare å drikke, et mønster som er blitt gjentatt i generasjonene siden.
Herodot skriv at perserane først vedtar noko i fylla og når rusen har gitt seg, revurderte dei vedtaket. Verka det like godt i edru tilstand så var det gyldig.
Siste kapittel er ein fryd over sitron. Smaken, alt sitrona kan brukast til.
Og heilt til slutt får vi oppskrift på retten som heile tida dukkar opp: Pasta carbonara. Gler meg til å lage den.