Dette innlegget er like mykje til meg sjølv som til lesarane av bloggen. I vinter har eg lese fleire bøker som eg ikkje har tatt meg tid til å skrive om. Eit par av dei har eg skrive om på facebook, men fleire har eg ikkje skrive noko om. Det burde eg særleg gjort om Rimbereid sitt dikt. Og Ekman. Alle seks er verd å lese. Her får du alderdom, middelklassen, barndom, sakser, politikk, hundar og desperate menn.
ØYVIND RIMBEREID: HVORFOR HJERTE NUMMER TOTru, håp og kjærleik. Vi møter den unge guten Jim. Ting har ein tendens til å forsvinne når han er i nærleiken. Særleg når tanta og Gud ser ein annan veg. I etasjen under flyttar den sjuke jenta Thea inn. Thea beveger seg sakte. Jim er ein travel propell. Kven er den andre? Begge har eit forhold til saksa.
Dette e før eg sovne. / Dette e bare sakså si tid. / Då kan eg se inn der sakså har klypt/ Det er et slør bag meg òg, / i det klyppe eg aldri, / det må bare henga
Kan ein klippe gjennom stoffet som tilværet er laga av?
Dette er eit langdikt der tankane til Jim er på stavangersk og Thea sine er på bokmål.
Eg kjente på glede og på sorg medan eg las. Ei bok som gjorde inntrykk og som eg verkeleg tilrår mange å lese.
----
KERSTIN EKMAN: HUNDEN
Det er mange år sidan eg sist las Kerstin Ekman. Eit tips sendte meg til denne. Ei lita bok om ein hundkvelp som forsvinn frå flokken sin. Menneska leiter etter han, men dei finn han ikkje og reknar han som død. Men vi veit at han lever og får bli med på søkinga etter varme, etter mat, etter tryggleik. Hunden veit ikkje korleis han er hamna i denne situasjonen og ikkje hadde han kunna fortelle heller. Men det gjer Kerstin Ekman.
Ei vakker og til tider spennande bok. For hundeelskarar og alle de andre.
Eg tilrår.
-----
YAMA WOLASMAL: DET JEG SÅ
Eg lytta til Wolasmal ein januarkveld i Stavanger. Det var både oppløftande, interessant og nifst. For kva vil skje i 2025? I Syria? I Gaza? Går Israel til angrep på Iran slik Netanyahu har sagt at Israel skal? Kva med Libanon?
Etter denne kvelden måtte eg bare lese "Det jeg så". Boka er lettlest og interessant. Vi blir kjent med oppveksten som innvandrar. Om møte med familien i Afghanistan som ungdom og å kome tilbake som journalist. Kvifor blei han journalist? Kvifor dreg han ut på desse farlege oppdraga? Kan han ha familie slik han lever?
Vi får eit godt innblikk i Midtausten i dag.
Eg tilrår!
-----
TORE RENBERG: DETTE ER MINE GAMLE DAGERDenne boka hadde stått i bokhylla ei stund. Det blei liksom aldri tid til ho. Men så fann eg lydboka på Bookbites og tenkte eg kunne ta ei kobling mellom papirboka og lydboka.
Denne trefte meg i magen frå starten. Ein vaksen mann som lever eit godt middelklasseliv med kone og barn. Mannen er Jarle Klepp. Han er blitt 38 år. Faren er død for mange år sidan. Sjølv har han eit nært forhold til mora. Han syns han har det godt, men noko skurrar inni han.
På nyttårsaftan dreg han for å kjøpe stjerneskot til familien. Eit møte der vekker opp ting han hadde fortrengt. Den redde guten. Den sinte faren. Den alkoholiserte faren. Han får historiar han helst ikkje ville visst noko om. Han må finne seg sjølv på nytt.
Eg tilrår.
Forlaget skriv at denne boka er saman med "Tollak til Ingeborg" og "Du er så lys" ein trilogi av psykologiske mysterieromanar om utsette og desperate menn.
Vi møter Jon Magne Moi, ein pensjonert lærar og formann i historielaget i bygda. Han og kona finn ei ung jente hardt skada utanfor Lordeslottet. I starten humra eg over Jan Magne, etter kvart blei eg irritert og mot slutten var eg redd for kva han kunne ha rota seg borti.
Eg både likte og ikkje likte boka. Syns at dei to første i trilogien var betre. No kan det vere at eg ved å lytte i staden for å lese, gjekk glipp av nyansar. Boka har fått gode tilbakemeldingar.
Eg tilrår under tvil.
Boka er lånt lydbok på Bookbites
---
TORDIS ØRJASÆTER: STADIG FORTSETTER JEG Å LEVE" Nå er jeg fylt 97 år, om tre år blir jeg 100. Er det fortsatt mulig å skrive når jeg nå er blitt så veldig gammel? Jeg bestemmer meg for å prøve.
Velkommen inn til "Stadig fortsetter jeg å leve"
Dette er ein stor skatt og ei lita bok. Litt over hundre sider, men med refleksjonar nok til mange gode samtalar. Korleis er det å vere redd for holka? Vere redd for å vere til bry? Kjenne at vener døyr? Ørjasæter viser til dikt, romanar og sakprosa for å utdjupe tankane sine. Resultatet er at eg får fleire bøker på leselista mi. Bøker eg har lese før, men som eg får lyst til å lese på ny. Særleg fristar ho meg til å ta fram Kristin Lavransdatter - Korset. Og Falkeid hamna på spisebordet igjen.
Eg tilrår av heile mitt hjarte.
Eg lånte boka som ebok på Bookbites.
